Eindelijk gelukt!

Je herkent vast de situatie dat je iets heel graag onder de knie wil krijgen, maar het lukt niet. Je zoekt in boeken naar tips, googelt je een slag in de rondte en probeert het nog maar eens een keer, maar zonder resultaat. Die ervaring had ik met macarons! 

Al jaren geleden probeerde ik ze een keer te bakken op de simpele manier, met koudschuim, maar dat werden geen mooie macarons. Behalve de geweldige kleurtjes hebben mooie macarons namelijk een voetje aan de onderkant van beide helften. Later heb ik het met Italiaans schuim geprobeerd, maar toen had ik nog geen kookthermometer. 

En nu... eindelijk, zijn ze gelukt! De kookthermometer in huis, keurig aan de instructies van Rutgers Bakbijbel gehouden en wow, wat was ik trots op mijn prachtige voetjes! Omdat ik graag een salted caramelvulling wilde maken, was het kleurtje helaas niet zo spetterend, maar volgende keer ga ik voor fel, feller, felst!

Zijn het geen plaatjes?

Volgens mij heb ik er in mijn enthousiasme ook een tikje te veel vulling tussen gedaan, maar man, wat was dat lekker. Iedereen hier vond ze heerlijk, terwijl we ooit in Frankrijk bij een bakker op de stoep hadden geconcludeerd dat de macaron een overgewaardeerd koekje was. 

Om het succesverhaal nog een beetje te verlengen -en omdat het amandelmeel op moest- maakte ik ook nog bokkenpootjes. Ook met eiwitschuim (maar niet gekookt ;) ) en amandelmeel, en een vulling ertussen. In dit geval was de vulling zelfgemaakte botercrème met banketbakkersroom. Gedoopt in de pure chocolade waren ze heerlijk! Wel jammer dat het knapperige er snel vanaf is, ze worden een beetje chewy.

Zo komen ze uit de oven.

Vers gedipt in de chocolade.

Nu ga ik snel bedenken waar ik me de volgende keer aan ga wagen, want nu de macarons gelukt zijn, moet ik natuurlijk een nieuw project!